Mijn naam is Marianne Aanraad
... en 55 jaar jong. Moeder van drie lieve kinderen en oma van twee prachtige kleinkinderen.Van kinds af aan heb ik geworsteld met emoties. Ik kom niet uit een emotioneel stabiel gezin; mijn ouders scheidden toen ik elf jaar oud was. Ik herinner me nog dat ik de eerste in mijn klas was waarvan de ouders gingen scheiden. Mijn twee oudere broers bleven bij hun vader, en ik verhuisde samen met mijn moeder.
Het was een vreemde tijd. Aan de ene kant bracht het rust, maar aan de andere kant was er veel gemis en waren er vragen waarop ik geen antwoorden kreeg. De relatie met mijn ouders bleef moeizaam. Toen ik vijftien jaar was, trok ik in bij een vriendin.
Op jonge leeftijd werd ik zelfstandig, wat zeker voordelen had. Ik werkte, verdiende mijn eigen geld, maar voelde een enorm gemis aan liefde en geborgenheid. Die zocht ik vooral in relaties. Helaas hielden die vaak niet lang stand, omdat ik waarschijnlijk met de verkeerde insteek aan die relaties begon. Dit patroon herhaalde zich meerdere keren. Uiteindelijk trok ik de conclusie: Het zal wel aan mij liggen. Zo leefde ik verder.
Ik studeerde en werkte hard om mijn gezin te onderhouden. Ik nam mijn verantwoordelijkheid, want zo voelde dat, en dat was ook goed. Wat ik toen nog niet doorhad, was dat ik mezelf daarbij volledig vergat.
In 2022, na weer een pijnlijke confrontatie met mijn moeder, besloot ik dat het genoeg was. Weg van alles en iedereen. Ik was het beu om voortdurend in de overlevingsstand te staan en was mezelf volledig kwijt. Zo kon het niet langer.
Ik boekte een retraite in Frankrijk en besloot daar acht weken aan vast te plakken. Ik sprak met mijn werkgever en vroeg om drie maanden verlof. Uiteindelijk vertrok ik eind mei naar Terra Nova in Frankrijk.
Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met zelfliefde en met het besef dat veel van mijn opvattingen en overtuigingen niet klopten. Het was een enorme openbaring om te ontdekken dat ik niet die opvattingen en overtuigingen bén, maar dat ik iets veel mooiers ben. Mijn zoektocht naar mijn authentieke zelf begon daar. Die week op Terra Nova heeft mijn leven veranderd.
Na mijn verblijf in Terra Nova bleef ik nog vier weken in Frankrijk en reisde daarna door naar Italië en Oostenrijk. Helemaal alleen, volledig op mezelf aangewezen. De eerste weken waren wennen. Het voelde alsof ik helemaal opnieuw moest beginnen. Later vond ik het heerlijk. Geen verantwoordelijkheid meer voor anderen, alleen voor mezelf. Tijdens deze reis kreeg ik zoveel inzichten en antwoorden op vragen die ik al jaren had.
De beslissing om op retraite te gaan, was niet gemakkelijk. Het voelde als een grote stap, een moment van loslaten, van het vertrouwde en veilige, van alles wat ik dacht te kennen. Maar diep van binnen voelde ik dat het nodig was. De druk van het dagelijks leven, de constante stroom van verwachtingen en de onophoudelijke 'moetens' hadden hun tol geëist. Ik was uitgeput. Mijn lichaam en geest schreeuwden om rust, om ruimte om mezelf te herontdekken.
De retraite was intens, confronterend en soms zelfs ongemakkelijk. Het vroeg me om diep van binnen te kijken, om mijn eigen angsten, onzekerheden en oude overtuigingen onder ogen te zien. Maar het was juist die confrontatie die nodig was.
De kracht van stilte
Een van de eerste dingen die ik leerde, was de kracht van stilte. In de dagelijkse hectiek van het leven is stilte vaak moeilijk te vinden, maar daar, in de retraite, was het overal. Geen afleidingen, geen telefoons, geen verplichtingen. Alleen de rust van de natuur en de ruimte om mijn eigen gedachten te horen. In die stilte begon ik te voelen wat ik eerder had genegeerd: mijn eigen verlangens, mijn eigen angsten, maar ook mijn ware kracht. Ik leerde te luisteren naar mijn innerlijke stem, die altijd al daar was, maar die ik vaak over het hoofd zag door alle ruis van buitenaf.
Het besef: wie ben ik echt?
Tijdens de retraite begon ik me steeds meer bewust te worden van mijn eigen patronen, mijn eigen overtuigingen en wat ik echt belangrijk vond in het leven. Het was alsof een dikke mist langzaam optrok en ik eindelijk duidelijk kon zien wie ik werkelijk was. De façade die ik had opgebouwd om mezelf te beschermen en om te voldoen aan verwachtingen van anderen, begon te vervagen. Ik realiseerde me dat ik niet al die rollen, al die verwachtingen, hoefde te spelen. Ik mocht gewoon mezelf zijn.
Ik ontdekte dat mijn authenticiteit niet iets was wat ik moest vinden - het was altijd al aanwezig. Het was gewoon bedekt door lagen van twijfel, angst en de behoefte om ergens bij te horen. Maar door de stilte, de reflectie en de diepe zelfontdekking begon ik te voelen wat het echt betekent om mijn authentieke zelf te omarmen.
De kracht van bewustzijn
Na de retraite keerde ik terug naar huis, maar ik was niet dezelfde persoon. Mijn perspectief op het leven was veranderd. Ik had de tools en het bewustzijn om mijn eigen keuzes te maken, in plaats van automatisch te reageren op wat het leven mij bracht. Ik begon mijn eigen pad te volgen, in plaats van de verwachtingen van anderen na te jagen. Ik besefte dat ik, door in mezelf te geloven en mijn eigen waarheid te omarmen, de kracht had om mijn leven op mijn eigen voorwaarden te leven.
Mijn authentieke ik was geen vage droom meer. Het was de essentie van wie ik altijd al ben geweest, maar die ik jarenlang had genegeerd. Ik leerde dat ik niet perfect hoef te zijn, dat het oké is om kwetsbaar te zijn, en dat ik mag groeien en veranderen zonder mezelf te verliezen.
Een nieuw begin
Eenmaal terug thuis heb ik deze reis voortgezet. Ik begon een opleiding tot traumacoach en heb inmiddels mijn eigen praktijk opgezet.
Sinds mijn reis is mijn leven zoveel rijker en meer vervuld. Ik ben meer aanwezig, meer in balans en veel milder voor mezelf. De reis was niet alleen fysiek, maar vooral een innerlijke reis die me leidde naar de kern van wie ik echt ben. Ik ben niet altijd meer op zoek naar goedkeuring of externe bevestiging. Ik weet nu wie ik ben, en dat is genoeg.
Die retraite heeft me niet alleen geleerd om naar mezelf te luisteren, maar ook om mezelf lief te hebben. Het heeft me geholpen te begrijpen dat ik niet afhankelijk ben van omstandigheden om gelukkig te zijn. Ik ben gelukkig doordat ik in harmonie ben met mezelf.
Nu, als ik terugkijk, besef ik hoe waardevol die reis was. Het was het moment waarop ik eindelijk thuis kwam bij mezelf. De reis naar mijn authentieke ik, het was de mooiste reis die ik ooit had kunnen maken, en het heeft me de kracht gegeven om de rest van mijn leven op mijn eigen manier te leven.
Deze ervaring heeft mij zoveel gebracht, dat ik niet anders kan dan dit delen.
Ik begeleid nu anderen op hun reis, op zoek naar zichzelf
Reactie van mijn dochter:
Toen mijn moeder ons vertelde dat zij voor 3 maanden op reis ging en zou beginnen met een retreate op Terra Nova had ik mij niet kunnen voorstellen wat zij daar allemaal zou leren en hoe anders zij terug zou komen. Deze reis was nog maar het begin. Mama heeft trauma's op kunnen lossen, is tot nieuwe inzichten gekomen en heeft veel compassie en liefde voor anderen maar vooral voor zichzelf. Zelfliefde is heel belangrijk voor mijn moeder. Mijn moeder was een vrouw die snel oordeelde en met veel opgekropte trauma's en emoties zat. Dit is zeker veranderd. Mijn moeder is nog steeds de liefhebbende moeder die zij altijd al is geweest. Maar het heeft zo'n andere lading gekregen. Ik ben ongelofelijk trots op mijn moeder.
